Asaí Veneris: Wrekmeister Harmonies + Jozef van Wissem + FVNERALS

De naar Brooklyn verkaste Nederlander Jozef van Wissem heeft een missie: de barokke luit heruitvinden. Met zijn minimalistische avant-folk tovert de ascetische minstreel melodieuze labyrinten en trance-achtige composities, waarin u graag zal verdwijnen.

Vanitas vanitatum, omnia vanitas. Met spaarzame gratie tokkelt luitist van Wissem sobere luitmelodieën doorheen strenge statige stiltes. Met subtiele ambientlagen en ingetogen vocalen modelleert van Wissem zijn spartaanse barok. De avant-garde componist schept een volstrekt eigen wereld, waarin de dood, de tijdelijkheid en de vergankelijkheid een hoofdrol spelen. Als luisteraar heb je geen andere keuze dan de totale overgave aan de intensiteit, de tijdloze vervreemding en donkere onaardsheid van zijn muziek. Een mistige atmosfeer waar gelijkgestemde zielen als David Lynch, Flatlands van Chelsea Wolfe of SQÜRL (van zielsverwant Jim Jarmusch) ook graag in rondzweven.

Sinds zijn debuut in 2000 Retrograde Renaissance Lute: A Classical Deconstruction, wist van Wissem een schare devote fans achter zich te vergaren. De naam en faam van deze a-typische artiest groeiden gestaag, na meer dan 1200 solo luitconcerten, waaronder op festivals als ATP en Primavera. In 2013 won hij in Cannes de Soundtrack Award voor zijn meeslepend werk bij Only Lovers Left Alive, de dromerige vampierenfilm van Jim Jarmusch. Op vraag van London’s National Gallery componeerde hij geluidskunst bij Hans Holbein’s schilderij De Ambassadeurs. En in december 2017 speelde hij de madrigaal afgebeeld op Caravaggio’s De Luitspeler in het Hermitage Museum.

4AD kijkt er naar uit gehypnotiseerd te worden door deze beklijvende bard. Voor even de hartslag trager te laten slaan, de verstilling toe te laten en weg te glijden in de tijdloze klanken van van Wissem. We weten het al langer dan vandaag, maar de wereldklasse van van Wissem toont het nogmaals aan: spreken is zilver, zwijgen is goud.

Deze straffe en experimentele post-rock broeit in de ‘Thrill Jockey’-stal. Genoemd naar een Béla Tarr-film doorstaat Wrekmeister Harmonies de vergelijking bijna volledig: “Minimalistische, traag vertelde parabels, opgenomen in zwart-wit fotografie met lange takes en een minimum aan montage.” Duisterder en filmischer zal je moeilijk vinden.

Op hun nieuwste plaat The Alone Rush, uit sinds april, blijft Wrekmeister Harmonies trouw aan het beproefde concept. Zelfs nog méér uitgepuurd dan op hun bejubelde vorige albums. De songs zijn emotioneel zwaar geladen en geven blijk van de oude ziel van frontman J.R. Robinson, die met een parlando à la Nick Cave zijn verhalen over de muziek uitstrooit. Samen met Esther Shaw, die ondertussen een vast onderdeel is in de Wrekmeister-formule, bouwen ze gestaag op naar een donker experimentalistisch hoogtepunt. Het album is één lange song, een ervaring die in z’n geheel beleefd moet worden. In opener A 300 Year Old Slit Throat, schrijden de spaarzame drums, de kille reverb gitaar, Esther’s devote zang en haar emotionele vioolspel zich voort langs de tragedie die zich ooit moet hebben afgespeeld.

Is er dan niets blijven hangen van de explosieve doom, drone noise tot zelfs black metal van de vorige platen? Toch wel, op Behold The Final Scream en Forgive Yourself And Let Go duwt Robinson het gaspedaal in en zijn het de bombastische drums, zware distorted gitaren en de ongemakkelijk dissonante synths die de toon zetten. De explosiviteit van Godspeed You! Black Emperor gehuld in de duisternis en doom van My Dying Bride. Fans van Swans, Ben Frost en Locrian zullen er pap van lusten!

Soms dronend en intens luid, andere keren schaars en stil en klinkend als een stille folk act: Wrekmeister Harmonies blijft onvoorspelbaar en fascinerend. De plompe uitbarstingen rechtdoor zijn vervangen door subtiliteit, die de luisteraar intenser met zich meesleept. We zijn zeer benieuwd naar de spanning die in de lucht zal hangen die 8^ste februari!