We staan droog

Anne-Leen Declercq

Daar ben je dan – Ja, jij! – je stommelt na een concerteken of gewoon zonder meer het 4AD café binnen om geconfronteerd te worden met gigantische posters die door een kind getekend kunnen zijn.

‘Awel ja, ik ben dan ook nog een kind.’
Anne-Leen Declercq; 2019

Ah ja, want Anne-Leen (nu negentien luttele jaren oud) studeert künst aan de universiteit in Brüsel, en échte kunst, die is vaag en nietszeggend.

‘Zo hebben ze het mij hier althans geleerd.’
Ook Anne-Leen Declercq; 2019

Toch kan zo’n kindertekening een mooi verhaal dragen. Zo werden de kaders op deze grond geconstrueerd met de meer dan welgekomen hulp van vader…

‘Dat doe kik godverdomme noois meer, minne rik vint.’
Patrick Declercq; 2019

…én werden ze op de eerste November almeteens goedgekeurd door het bijstaand gepeupel tijdens het ophangen.

‘Hmmm… Ja… ’t Is goed, ’t mag blijven hangen.’
(Kijkt even naar toog. Begeeft zich naar een kruk die zich voor die vooraf genoemde toog bevindt. Gaat op vooraf genoemde kruk zitten, die zich voor de vooraf genoemde toog bevindt.)
‘Ah, de Lander, een pintje geirne.’
Man, onbekend; 2019

Met veel vertier alsook een schandalige hoeveelheid ducttape presenteren we u dus de beelden van jongedame Declercq in hun volle, drie meter grote glorie.