Cocaine Piss + Crackups + Allochtoon

CRACKUPS is een band van extremen, en zo hebben we ze graag. Loeiend hard, retestrak en lekker snel. Garage, punk, vroege hardcore of noiserock? Wie zal het zeggen. 4AD noemt het alvast Kaos met de K van Kempisch, enjoy!

Zei er iemand dat de gitaar dood en begraven is? We dachten het niet, nee. CRACKUPS gedijt in het rijtje van hardere Belgische gitaarbands die al enkele jaren je bestoken met heerlijke herrie: van Cocaine Piss, Teen Creeps, Mind Rays tot The Guru Guru (en nog héél vele andere). Na een zegetocht op Humo’s Rock Rally 2010, en hun debuutplaat Animals on Acid met subtiele songtitels als The Only Cure is Alcohol, werd het echter erg stil rond de band. Tot de Kempische bastaardzonen van Circle Jerks, Minor Threat, Bad Brains of Viagra Boys, terug op het podium geroepen door ‘Rock & Ross’ Thibault Christiaensen (Equal Idiots).

Wat het verschil maakt, is dat  CRACKUPS, ofte Niels Meukens (drum), Thomas Valkiers (zang/gitaar), Toon Van Looy (gitaar) en Siebe Le Duc (bas) simpelweg steengoeie songs maken. Het viertal, ook werkzaam bij Double Veterans, Psycho 44 en Warhola, brengen met Greetings From Earth hun tweede full album uit. Met de middelvinger in de neus spuwt CRACKUPS helse powersongs vakkundig de zaal in, splinterbommen van schaamteloze distortion, de één al compromislozer dan de ander, die zelden de tweeminutengrens overschrijden. Aangedreven door schreeuwlelijk Valkiers en een stuwende bas, is dit een stevige brok herrie die je aan een verbazingwekkend tempo omver blaast. Superieure garage punk met Devo-esque flegma, zo beaamt ook de kwaliteitspers van dit kleine land. Viersterrenreviews in De Morgen (“Hondsdolle schuurgitaren en withete ketelslagerij”), Humo (“Met ‘Greetings from Earth’ hebben ze de beste plaat gemaakt die ik dit jaar al heb gehoord”) en Knack Focus (“Wil men dit aan tieners aan huis verkopen, dan moeten men zeggen: zieke shit”) proclameren unisono: vergeet 17’ 30’’ lang dat klotevirus en headbang de kl van je lijf. Dat het maar gauw 4 maart is.

Geniale teringherrie voor gevorderden. Cocaine Piss serveert het u op een plaatje: compromisloos, provocatief en onzacht.

Live spuwt Cocaine Piss vakkundig helse één- à tweeminutensongs de zaal in, splinterbommen van schaamteloze distortion, hilarische performances en Hüsker Dü-achtige wervelwinden van gitaarriffs. Violent femme en schuimbekkende frontvrouw Aurélie Poppins gromt, schreeuwt en brult interessante nonsens als ‘Don’t touch my fucking cake’ of ‘Je vais te bouffer’, dit alles terwijl ze zichzelf bepotelend een weg crowdsurft langsheen afgronden waar Melt Banana, Pissed Jeans, Big Black, Bikini Kill of Dead Kennedys in ronddwalen. Met hun eindeloze chaos en gebalde shows (met een reikwijdte van net geen half uur) toerden ze doorheen heel Europa, van Noorwegen tot Portugal, met ondertussen + 400 optredens op de teller. Geheel terecht tekende iconisch producer Steve Albini (Pixies, Nirvana, PJ Harvey maar ook Raketkanon en The Ex én trotse drager van Cocaine Piss t-shirts) voor Cocaine Piss’ twee albums: The Dancer (2016) en Passionate and Tragic (2019).

Gemeen, hard en vuil, maar niet zonder reden toe. Cocaine Piss behandelt gendergelijkheid even serieus als hun iconische performances, en werkt steeds samen met jonge en beloftevolle artiesten. Met de middelvinger in de neus één van de meest interessante harde Belgische bands van het laatste decennium, quoi, en op de koop toe met nieuw materiaal op zak tijdens hun passage in 4AD.

Tom Roelofs volgde Cocaine Piss’ avonturen en tourde met hen mee. Zijn foto’s kan je bewonderen in de expo in het 4AD-café vanaf maart.