Girls Against Boys + Reiziger

Post-hardcorelegende Girls Against Boys werd in 1988 opgericht en viert dus net als onze muziekclub haar 25-jarig bestaan. Het is de tweede keer dat we deze charismatische band aan onze affiche mogen toevoegen. In 1992 deelde de groep in Diksmuide het podium met Fugazi, voor wat de geschiedenis zou ingaan als een van de meest legendarische 4AD concertavonden. Toen was Girls Against Boys nog een relatief groentje, met één full album – Tropic of Scorpio (1989, Adult Swim Records) – en de EP Nineties vs. Eighties (1990, Adult Swim) op z’n actief. De groep toerde toen nog samen met moederschip Fugazi (wiens drummer Brendan Canty een van de stichtende GvsB leden was, maar de band kort na de oprichting verliet).
Voor de release van haar tweede album Venus Luxury No. 1 Baby (1993), een ijkpunt binnen de post-hardcore, maakte de groep de overstap naar het toonaangevende indie label Touch and Go. Opvolgers Cruise Yourself en House of GVSB, ook onder de Touch and Go vlag, hielden de standaard hoog en maakten van Girls Against Boys een van de meest spannende undergroundacts uit de jaren negentig. Bands als Yeah Yeah Yeah’s, Placebo en onze eigenste dEUS (McCloud is overigens de brabbelende filosoof op het dEUS nummer Fell of the Floor, Man) plukten de vruchten van een tournee in het voorprogramma van GvsB. Maar de switch naar major label Geffen voor het zwaar afgekraakte Freak*on*ica (1998), bleek de artistieke doodsteek. Kritische stemmen beweerden zelfs dat de groep klonk als een commerciële rip-off van zichzelf. Girls Against Boys belandde op non-actief en moest wijken voor andere artistieke projecten. In 2002 sloeg de groep nog eenmaal succesvol terug met het fijne en opnieuw old school GvsB album,You Can’t Fight What You Can’t See (Jade Tree), maar nog datzelfde jaar gaven ze er officieus opnieuw de brui aan. Het daaropvolgende decennium bleven ze heel occasioneel optreden en in 2009 volgde zelfs een tournee. Begin dit jaar kondigde de groep haar officiële reünie aan en in september verschijnt een nieuwe EP, The Ghost List (Epitonic).
Het GvsB handelsmerk is ongewijzigd sinds het prille begin: twee pulserende basgitaren, zanger Scott McClouds fluisterende en rauwe parlando en een energetische, noisy sound die de (eerstelijns-)invloed van Fugazi niet onder stoelen of banken steekt. Het gebruik van samples, keyboards en machinale drums verraden dan weer de industrial roots uit de begindagen. Scherpe en cynische lyrics, met een hoog film noir gehalte, maken het donkere plaatje af. De gedroomde afsluiter van ons feestelijk jubileumjaar!