Het Zesde Metaal + Broeder Dieleman

Met Ploegsteert dichtte Het Zesde Metaal de kloof met de kopgroep. Met het veelzijdige Nie voe kinders bewijzen Cappelle en co dat ze nog fris in het zadel zitten en elk parcours de baas kunnen.

Zet jullie hier, dat ik het allemaal expliqueer. De eerste zin van de nieuwe plaat van Het Zesde Metaal maakt meteen duidelijk dat frontman Wannes Cappelle nog van alles te vertellen heeft. Maar terwijl hij op voorganger Ploegsteert nog demonen van zich afschudde, blinkt hij op Nie voe kinders in zijn vel. Met uitzondering van Ip min knieën – zelden klonk een smeekbede oprechter – hebben Cappelle en schrijfkompaan Robin Aerts de autobiografisch getinte verhalen ingeruild voor meer intuïtie en zelfrelativering. Ja, er wordt nog behoorlijk wat ‘geëxpliqueerd’, maar als Cappelle zich voorneemt om ‘zijn volk te verheffen’ (Bouwt ip mie) schreeuwt hij vooral om een korrel zout. Eerste single Dag zonder schoenen kan dienst doen als manifest voor het je-m’en-foutisme, en zelfs een mokerslag als titelsong Nie voe kinders slaat je met de glimlach tegen het canvas. Klinkt het toch wat somberder, dan zijn er nog vintage HZM-zinnen als ‘t Is beter dat er lucht aan kan, dat ’t skone kan genezen (Genezen).

Lucht is precies waar Het Zesde Metaal naar op zoek was. Met hun keuze voor producer Jo Francken (Admiral Freebee, Triggerfinger, Dez Mona) koos Het Zesde Metaal bewust voor een sound die minder brutaal naar de keel grijpt, maar opnieuw meer vlees rond het bot laat zitten. Tom Pintens (toetsen, gitaar), Filip Wauters (gitaar), Tim Van Oosten (drums) en Robin Aerts (bas) maken dankbaar gebruik van de extra ademruimte. Gie, den otto en ik pompt vooruit op een meeslepende groove, de poprock van Vakskes roept herinneringen op aan debuutplaatAkattemets, en in het onheilspellend aanzwellende Toe nu maar en slotnummer Zet mie af speelt de band veel meer dan een bijrol naast de als vanouds bezwerende Cappelle.