Pink Room

Putain…  Tijdens de eerste, tweede en –tigste beluistering van Pink Rooms jongste baby ‘Putain Royale’ kregen we terstond last van tijdelijke amnesie. Bye bye 2021 en welkom hallucinatie die ruikt naar schraal bier, goedkope champagne en groezelige podia.

Tijdens hun triomftocht doorheen de vuigere Gentse kroegen, kreeg Rodrigo Fuentealba Palavicino (Fifty Foot Combo, Manngold) Pink Room (zijnde frontman/bassist Bart Cocquyt, drummer Jelle Lefebvre en gitarist Glenn Janssens) in de gaten. Als producer van hun tweede album ‘Putain Royale’ -de mix van Micha Volders draagt daar zeker ook toe bij- zorgt hij er voor dat een tweede album exact doet wat een tweede album moet doen: dubbel zo hard bevestigen, vetjes onderstrepen en de band een paar gewichtsklasses hoger tillen.

‘Don’t wanna wake up in the morning and look at my dick’. Idem hier. Met een sardonisch genoegen gilt, roept en ijlt frontman Cocquyt op ‘Putain Royale’ de ene al minder subtiele lyric na de andere. Andy Falkous-gewijs fileert Cocquyt de muziekindustrie, vriendjespolitiek en hokjesdenken (Hail Satan) of white privileges (Stay White), maar bovenal predikt Pink Room het Evangelie van de Punk, de Boodschap van DIY. Met rücksichtslos voortdenderende drums, een batterij als gitaren vermomde cirkelzagen, aangedreven door een –op een hartslag in overdrive- pulserende bas mikt Pink Room schaamteloos op de onderbuik. Geestverwant aan het vuildere werk van de Melvins, een noisy Big Black en de bittere razernij van Mclusky knallen de songs voorbij. Compromisloze teringherrie met een live show die bulkt van woede, energie en levenshonger.

Hoewel de gitaarrock enkele jaren terug vakkundig ten grave werd gedragen in journalistieke kringen, bewijst Pink Room zwetend en stinkend, net als kabaalkameraden Double Veterans, CRACKUPS, Teen Creeps, Mind Rays of The Guru Guru en wegbereiders als Kabul Golf Club en Kapitan Korsakov het absolute tegendeel. Tricolore en hard, wij juichen het allemaal alleen maar toe. Hail to Pink Room!