Simon Joyner + Tommigun
za 03.12.2016
| ► deuren open: 20:00 uur / begint om | ► 6 € Korting / 8 € VVK / 10 € Kassa | ► |
concert @ 4AD
20.30
Tommigun slaat een nieuwe, donkere weg in met ‘Wooden Son’, hun nieuwe, derde plaat (uit op 23 september). De Brussels-Gentse band rond zanger Thomas Devos liet zich inspireren door sombere blues en donkere prison songs.
Zware bassen, grillige drums, nu eens dreigende dan weer harmonieuze samenzang: de sfeer van ‘Wooden Son’ is avontuurlijk, onheilspellend en broeierig. Koen Gisen zat achter de knoppen, 9000 Records (Consouling Sounds) tekent voor de release.
Hoofdrolspeler op de vorige twee Tommigun-platen was het contrast tussen de stemmen van Kaat Arnaert en Devos. Nu is Devos in de platencollectie van zijn jeugd gedoken: ‘Mijn moeder had een uitgebreide vinylcollectie met muziek van Blind Willie McTell, prison work songs allerhande… Op één of andere manier zijn die ritmes, de donkere melodieën en ook wel die hogere stemregisters, in mijn lijf blijven steken’, vertelt Devos.
Het betekent een creatief keerpunt voor de band, met opzwepende melodieën en catchy harmonieën als resultaat, en een sound die intussen mijlenver verwijderd is van Rumplestitchkin (Devos’ vorige band) en Daniel Johnston, met wie Tommigun als backing band heeft getourd. Rocktribune schrijft: ‘Wooden Son is op een manier tijdsloos, waardoor je al snel niet meer weet of je pas vijf minuten of al een halve dag aan het luisteren bent. (…) Geen plaat voor een wilde zaterdagavond, wél voor de vreemde, verloren zondagmiddag.’
Om Sam Cooke te parafraseren: Hoh! Hah! That’s sound of TOMMI…GU-UUN.
21.30
Simon Joyner had, met de juiste ondersteuning, een Hele Grote Mijnheer kunnen worden. Maar de muzikale slangenkuil is onverbiddelijk, en vandaag doet zijn naam enkel bij de meest fervente Duyster- en americana-fans een belletje rinkelen. Onterecht!
Ooit speelde de legendarische Britse radiomaker John Peel één van Joyners platen volledig – van begin tot eind – in zijn programma, wat hij nog maar één keer eerder had gedaan. In de vroege jaren negentig nam Beck Joyner op in een Top 10-lijstje met persoonlijke helden, in het invloedrijke Rolling Stone Magazine. Conor Oberst van Bright Eyes wijst al jaren naar Joyner als grootste inspiratiebron, en Gillian Welch noemt ‘m haar favoriete poëet.
Maar terwijl zijn volgelingen Grote Namen zijn geworden, neemt Joyner genoegen met een leven als familieman met een gewone dagtaak. Een kans – zo noemt hij het zelf – om het échte leven in zijn songs te bezingen. Joyner brengt al twintig jaar platen uit en levert nooit minder dan topkwaliteit af. Zijn meest recente ‘Grass Branch Bone’ dateert van 2015, en is een zeer intieme, donkere plaat in de geest van Bob Dylans ‘John Wesley Harding’, Gene Clarks ‘White Light’, David Blue’s ‘Stories’, Jerry Jeff Walkers ‘Five Years Gone’, Townes Van Zandts ‘Our Mother the Mountain’ en Leonard Cohens ‘Recent Songs’.
In de woorden van Kindamuzik: ‘In de vocalen hoor je duidelijk de koelte van Lou Reed, het duistere van Leonard Cohen en het troosteloze van Townes van Zandt. ‘No one sings in my dreams’, weerklinkt het bijvoorbeeld in de slepende en dromerige ballad ‘In My Drinking Dream’. Op dat soort momenten snijden de woorden als scherpe messen door de ziel van de luisteraar.’
Simon Joyner staat vanavond solo op de planken, mét akoestische gitaar en vers geslepen messenset. Kom vanavond een parel van een songwriter uit de vergetelheid vissen!
