Een audiofiel, een studio-fetisjist en een meestersongsmid: Rustin Man arrangeert meticuleus tijdloze songs, waar een pure esthetiek, melancholie en traagheid regeren.

Ver weg van alle instagram-hartjes en Facebook-duimpjes bouwt Rustin Man – ook gekend als Paul Webb – in alle rust aan zijn universum. Als voormalige Talk Talk-bassist, een band die evolueerde van synthpop op The Party’s Over naar indrukwekkende art-rock op Spirit of Eden, opereert hij sinds de jaren ’90 in de luwte. In 2002 kwam hij terug boven water, met Out of Season: 10 wondermooie folksongs met emotionele weerhaken, waarop Portishead’s Beth Gibbons herfststem nooit soulvoller klonk. Bijna twintig jaar na datum weerklinkt deze plaat nog steeds af en toe door onze boxen, als soundtrack voor regenachtige zondagen, wanneer onze schaduw groter en het gemoed wat zwaarder wordt.

Maar liefst 17 jaar werkte Rustin Man aan een opvolger voor Out Of Season. Drift Code werd Rustin Mans magnus opus, niet in het minst omdat hij alle 143 voor deze plaat benodigde instrumenten eigen wilde maken: hij speelde alle partijen zelf in, en slaagde erin een organisch geheel uit te brouwen. Een doorgedreven oefening in perfectionisme, waarbij iedere klank, iedere noot, onder de loep werd gehouden. Met antieke microfoons en de springlevende ziel van afgetakelde instrumenten boetseert hij een analoge wereld, met echo’s naar Engelse folk, jaren ’70 progrock en het werk van excentriekelingen als Robert Wyatt of Syd Barret. Het gekneusde timbre van Rustin Man stem is de echte hoofdrolspeler op Drift Code, waarbij de frasering en klankkleur van de latere David Bowie weerklinkt. In maart verschijnt zijn nieuwste album Clockdust, waar nu al reikhalzend naar uitgekeken wordt.

Geruggesteund door de leden van Dez Mona (wiens Hilfe Kommt hij mocht producen) betreedt Rustin Man het 4AD-podium. Een unieke show van een volstrekt uniek muzikant: tijdloze schoonheid waarmee de waan van de dag – al was het voor heel even maar – volledig vergeten zal worden.